Ο διευθυντής του σχολείου έβγαζε λόγο διανθισμένο με συναίσθημα, πιστεύοντας ότι έσπερνε συγκίνηση στα παιδιά. Μιλούσε για μια σελίδα ζωής τους που έκλεινε, μια άλλη σελίδα ζωής τους που άνοιγε και πώς κάποτε θα τα θυμούνται όλα αυτά. Κοίταζα, κατασκόπευσα τα παιδιά μέσα από τις φωτογραφίας της ανάρτησης μιας μαμάς. Μα, τις σελίδες του βιβλίου της ζωής τις φυλλομετράει όποιος κοντοστέκεται. Ετούτοι, νέες και νέοι, εν κινήσει. Γκάζια! Ποιους, λοιπόν, να άγγιζε αυτός ο λόγος; Ποιοι στ’ αλήθεια αποφοιτούν-αποφοιτούν; Μπορεί οι γονείς. Και μην το γελάτε. Μοιάζει να κατακτούν έναν στόχο. Ιδιαίτερα μια κατηγορία γονιών που με πονάνε στην ψυχή μου…

Μελέτησα το βλέμμα της γυναίκας. Μια ακόμα χωρισμένη μαμά. Φέτος είναι ετούτη που τράβηξε την προσοχή μου. Πρόπερσι, το θυμάμαι σαν τώρα, τόσο που τραυματικά είχε τραβήξει την προσοχή μου ο αγώνας ενός χωρισμένου πατέρα αναφορικά με την αποφοίτηση του γιου του. Η «φέτος» γυναίκα εις μάτην περίμενε τον πρώην σύζυγό της να παραστεί στην αποφοίτηση του παιδιού τους. Ο «πρόπερσι» άνδρας εναγωνίως ρωτούσε στο σχολείο την ημέρα της αποφοίτησης του γιου τους, γιατί, όπως αντιληφθήκαμε, η πρώην σύζυγός του, στην προσπάθειά της να τον «εξαφανίσει», του μετέφερε λάθος ημέρα ώστε να μην παραστεί.

Πόσο χαμηλώνουν μερικοί; Τι τοξικές καταστάσεις; Πώς τα καταφέρνουν έτσι; Ούτε αυτή την ώρα να μη μονιάζουν; Ούτε αυτή την ώρα να μην αξιολογούν την επιθυμία της καρδιάς του παιδιού τους πάνω από τον εγωισμό τους; Τους κοιτάς και λυπάσαι πόσο ασφυκτιούν σε μια επιφυλακή της παρουσίας του άλλου… Πόσο τους σακατεύει τη χαρά το ότι αναπνέουν τον ίδιο αέρα! Αναρωτιέσαι πώς κάποτε αγκαλιάστηκαν τόσο ζεστά τα σώματα ώστε να καρπίσουν άνθρωπο!

Κοιτάζω τη νέα γυναίκα. Τόσο όμορφη που μου φαινόταν! Τόσο ολοφώτιστη χαράς! Πόση διαδρομή έβγαλε! Μόνο αυτή και η ψυχή της το γνωρίζει. Βίωμά της ένα από αυτά τα διαζύγια που ο έτερος ξεφόρτωσε κάθε ευθύνη ως να μην είχε ποτέ παιδί. Δυστυχώς συμβαίνει. Και τι κάνεις; Οταν το φορτίο είναι δυσανάλογο των ώμων σου, το τεμαχίζεις. Αυτό τη νιώθω να γιορτάζει! Αυτό είχα νιώσει και εκείνον τον πατέρα να γιορτάζει όταν ενημερώθηκε τη σωστή ημερομηνία και έσπευσε ασμένως!

Το έχω ακούσει από ένα σωρό χωρισμένους συμπολίτες μας. Να προφέρουν το «Να τελειώσει το σχολείο!» με ένα άλλο χρώμα φωνής. Λες και στοχεύουν σε μια ενηλικίωση που την έχει ανάγκη η ψυχή τους για να κοντανασάνει από δυσανάλογη ευθύνη. Λες και τάζουν επάνω στην ενηλικίωση του παιδιού τους μια «δικαίωση» κατανόησης της δικής τους θέσης. Λες και υπόγεια γεμίζουν τα πνευμόνια τους τάξιμο για μια δική τους απελευθέρωση… Μια αποφοίτηση δική τους, επιτέλους!

Η νέα γυναίκα αποφοιτά στις αναρτήσεις της περισσότερο από τον γιο της. Ισως με ένα κρυφοψιθύρισμα στην ψυχή της. «Να κοιτάξω και τον εαυτό μου». Πολλά μπορούν να πουν οι ψυχολόγοι… Ου!!! Να εμψυχώσουν «Αξίζω», να βεβαιώσουν «Δικαιούσαι». Ευλογία η συνεισφορά τους. (Κυρίως γιατί σε αυτούς καταφεύγει ο υγιής για να αντέξει την αντιπαράθεση με τον «χαμηλό», που σίγουρα δεν έχει ανάγκη ψυχολόγου – εδώ γελάμε!). Μα εμένα δεν θα πάψει να με συγκινεί η συνειδησιακή διαδρομή του κάθε γονιού. Ανήσυχη, άγρυπνη παρά τις όποιες βεβαιώσεις… Οπως την ψυχανεμίζομαι στο βλέμμα της «αποφοίτησής» τους! Στο ό,τι έφτασε η δική τους ώρα!

Σας γράφω για τη γυναίκα που φέτος τράβηξε την προσοχή μου. Σας γράφω για τον άνδρα που από πρόπερσι στοίχειωσε μέσα μου. Κρατώ τα βλέμματά τους. Δυσκολεύομαι να γράψω για το βλέμμα των παιδιών που βιώνουν τις φτηνότητες των γονιών τους. Σίγουρα θα τρέξουν ζωή σε επόμενη σελίδα, αλλά πόσο κρίμα να αναλογεί στους ώμους τους τόσο ανηλίκων-«ενηλίκων» βάρος-φορτίο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News