Εκείνα τα κορίτσια με είχαν στοιχειώσει. Ετσι όπως έβγαζαν τα χέρια τους έξω από τα κάγκελα… Σαν περίεργα χταπόδια που αναδεύονταν στον αέρα εκλιπαρώντας προσοχή. Εξω από αυτές, εννοώ ο έξω κόσμος από τα κάγκελά τους, ήταν βάρβαρα ανδρικός. Γήπεδο που είχε σχολάσει. Τέλος δεκαετίας του ’60 – αρχή ’70. Τους θυμάμαι ηχηρά να βράζουν ροχάλες στα λαρύγγια τους και να φτύνουν, να φτύνουν ακατάπαυστα, να βρίζουν, να αναμεταδίδουν μεταξύ τους σκηνές τού αγώνα, περιγραφές, μεταφέροντας τα πάντα στα γεννητικά τους όργανα είτε για νίκη είτε για ήττα. Σφύριζαν και στα κορίτσια. Δυο κόσμοι. Κι εκείνες, για να τους προκαλέσουν περισσότερα, με τα κάγκελα ως απόσταση ασφαλείας έβγαζαν και τα βυζιά τους σε κοινή θέα. Ενα ξέσπασμα κλεισούρας περίεργο, πρωτόγονο.

Τα θυμάμαι όλα αυτά. Εκείνη την ώρα περνούσαμε από το σημείο εκείνο. Ημασταν στο αυτοκίνητο του πατέρα μου. Μικρή ήμουν. Κάθε Κυριακή οι ίδιες εικόνες. Τότε υπήρχε ακόμα Αναμορφωτήριο Θηλέων πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Οταν ο πατέρας μου πέθανε, ήμουν 15 ετών και θέλησα μια δωρεά στο όνομά του. Εκείνα τα κορίτσια είχαν αυτόματα έρθει στο μυαλό μου. Και ευτυχείς συγκυρίες, άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι μου επέτρεψαν την είσοδο.

Δεν έχει νόημα να σας πω πόσα δικά τους αιτήματα είχαν πραγματοποιηθεί, πόση χαρά δώσαμε και πήραμε αλλά θα ήθελα να μπορούσα να σας μεταφέρω την ατμόσφαιρα και τις διακυμάνσεις όπως τις είχα ζήσει. Τις εκρήξεις εκεί που δεν το περίμενες. Τα σπασμένα νεύρα τους. Το βλέμμα θηρίο. Τα αίματα από χέρια που χαράζονταν με ξυράφια στην πλήρη απόγνωση. Τις κραυγές που έσκιζαν το σύμπαν σε κάθε τέτοιο περιστατικό. Την αίσθηση ματαιότητας που διέκρινες και πόσο συγκινητικό ήταν να την νοιώθεις να μεταστρέφεται, να χαράζει ένα τόσο δα πίστη, ελπίδα, εμπιστοσύνη σε άνθρωπο.

Το να σε εμπιστευτούν ήταν μακριά διαδρομή. Μετά όμως άρχιζαν άλλα. Καθώς ήσουν ο σύνδεσμός τους με τον έξω κόσμο, σου εξασκούσαν πίεση, χειριστική αδιανόητη. Αμαθες, διψασμένες στην αγάπη. Γίνονταν άμμετρες αιτημάτων. Και χρειαζόταν γενναία πλην τρυφερή αντίσταση, να βάλεις τα δικά σου μέτρα και σταθμά. Στο τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει.

Γιατί τα γράφω αυτά; Πώς ήρθε το βαθύ παρελθόν μου στην σκέψη; Οι άνθρωποι που βάζουν σκοπό της ζωής τους να σταθούν φύλακες-άγγελοι, να γίνουν φάροι, αγκαλιά, «γονείς», πρόσωπο αναφοράς, σε συμπολίτες που βρίσκονται στη φυλακή, είναι άξιοι σεβασμού, υπόκλισης μέχρι τη γη. Τείνουν χέρι σε διάτρητους ελλείψεων. Συγχρόνως ευεργετούν το κοινό καλό. Οταν αποφυλακίζονται, δεν εξατμίζονται. Στην κοινωνία εισέρχονται. Δύνανται να τη βλάψουν ή να ανθίσουν «εαυτό», μπορεί και πρώτη φορά στη ζωή τους.

Ο κύριος Πέτρος Δαμιανός μοιάζει να είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Πείσμων προσφοράς, πείσμων αγάπης: 30 ολόκληρα χρόνια! Θέλησε να μοιράσει απλόχερα σε κρατούμενους. Η αγάπη για να έχει μπέσα πρέπει να δίνει, να είναι πρακτική. Εσπειρε σχολείο. Ανθήσαν σχολεία. Επτά σχολεία σε επτά Σωφρονιστικά Ιδρύματα της χώρας μας. Δάσκαλος με την ιερότητα του όρου. Αρχικά ως εθελοντής, από το 1994 μέχρι το 2000 βοηθώντας παιδιά να δώσουν εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Θαυμαστά, το 2000 κατορθώθηκε παράρτημα Γυμνασίου στις φυλακές Αυλώνας και το 2003 το αυτόνομο σχολείο, Γυμνάσιο και Λύκειο. Το οποίο και του ζητήθηκε να διευθύνει ως συντονιστής-σύμβουλος ήτοι όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης.

Εκτός των υποχρεωτικών μαθημάτων, κάθε χρόνο ο κ. Δαμιανός με τους συναδέλφους του οργάνωναν και 20 προαιρετικά προγράμματα. Λογοτεχνία, πηλός, ψηφιδωτά, θέατρο… Εν ολίγοις έλαβαν δυνατότητα μόρφωσης και «μόρφωση» συμπεριφοράς περισσότερα από 3.000 παιδιά. Καμαρώνει για 40 φοιτητές πανεπιστημίου.

Ενας οραματιστής, πρακτικός άνθρωπος. Που ξεπέρασε κάθε εμπόδιο. Ακόμα και τη χειρότερη περίοδο του κορονοϊού, βρήκε τρόπο. Ευτύχησε, σε μια χώρα που δεν μοιράζει αναγνωρίσεις, να αναγνωριστεί το έργο του από πολλούς. Ασχέτως αν δεν ήταν στις προθέσεις του η αναγνώριση. Με συγκινεί ότι με την συνταξιοδότησή του δεν έπαυσε. Δεν ήταν δουλειά να «σχολάσει», ήταν τάμα ζωής. Πώς να σβήσεις, πώς να «τελειώσεις» με βλέμματα ανθρώπων που στηρίχθηκαν επάνω σου; Με τη δικαιωματική φόρα, λοιπόν, της προσφοράς τόσων χρόνων θέλησε να εισέλθει στο ετήσιο μάθημα Εγκληματολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, που είχε εμπνευστεί να παρακολουθούν τα «δικά του παιδιά», μαζί με τους φοιτητές. Μια αξιέπαινη δράση, μια συνεργασία με την κυρία Χριστίνα Ζαραφωνίτου, διευθύντρια και καθηγήτρια του εν λόγω τμήματος. Μια ένωση, μιας ημέρας, που μετράει ήδη 15 χρόνια ισχύος.

Και τι έγινε; «Δεν τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα της παρουσίας του στη συγκεκριμένη εκπαιδευτική δράση». Ώπα! Τι να γράψεις; Μικροψυχία, γελοιότητα, βαρβαρότητα. Τραγική έλλειψη ορθής κρίσης. Πάντα αυτή η άτιμη πίκρα για όποιον βάζει σκοπό ζωής να επεκτείνει το καθήκον, να συνομιλεί με τη συνείδηση του ώστε να προσφέρει το επιπλέον, να υπερβεί την οριοθέτηση των «χαμηλών». Ακόμα και αν μετά την κοινοποίηση του γεγονότος από τον ίδιο τον κ. Δαμιανό αντιστοίχως κινητοποιήθηκε στήριξη, ως και συνειδησιακά οφείλαμε, ακόμα και αν αποκατασταθεί ό,τι αποκατασταθεί… Αυτή η άτιμη πίκρα να περιλούζει όποιον… Όποιον… Τι να τα λέμε; Ποιος ενσυνείδητος δεν την έχει γευτεί;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News