Το κείμενο που ακολουθεί έχει αντικείμενο το επαναλανσάρισμα στην πολιτική του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος τώρα, εκ του ασφαλούς, προσπαθεί να το παίξει σοσιαλδημοκράτης.

Αλλά δεν μπορώ στην αρχή να μην παραθέσω τις χθεσινές ανακοινώσεις του αξέχαστου Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος με ανακοίνωση του κόμματός του καταδικάζει «την απρόκλητη, βίαιη και παράνομη αρπαγή των ειρηνικών διαδηλωτών του March to Gaza από τα όργανα της φασιστικής κυβέρνησης του Σίσι», εκφράζει τη συμπαράστασή του στον ιρανό πρέσβη και δι’ αυτού στους αυταρχικούς μουλάδες  και διαμαρτύρεται στην κυβέρνηση επειδή έχει επιβάλει απαγόρευση συγκεντρώσεων στη Λάρισα, την Κυριακή 15 Ιουνίου, για να μη διαταράξουν αντισημίτες την προγραμματισμένη τελετή εγκαινίων της Συναγωγής της πόλης – μιας πόλης με αλησμόνητη και δραστήρια εβραϊκή παροικία, που κι αυτή πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος από το ναζιστικό Ολοκαύτωμα.

Γιατί θυμίζω τις ανεδαφικές και  ολοκληρωτικής έμπνευσης σημερινές υστερίες του Βαρουφάκη; Επειδή ήταν ο άνθρωπος τον οποίο προσέλαβε ο Τσίπρας το 2015, αναθέτοντάς του την ευθύνη της ελληνικής οικονομίας – και της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης με τους εταίρους για τη διαγραφή του ελληνικού χρέους. Στο τέλος, όπως αναμενόταν, τα θαλάσσωσε, καταφέρνοντας να κλείσουν οι τράπεζες και να επιβληθούν capital controls, ενώ ο Τσίπρας έβλεπε την πραγματικότητα με τη μορφή μιας επικείμενης καταστροφής να πλησιάζει καταπάνω μας, και κυρίως καταπάνω του, ώστε αμέσως μετά το περήφανο Όχι στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 να ψάχνεται πώς θα κάνει την κωλοτούμπα. 

Η επανεκλογή του Τσίπρα, τον Σεπτέμβριο του 2015, του έδινε την ευκαιρία να επαναλανσαριστεί αρχικά ως διαχειριστής των τρίτου μνημονίου, για το οποίο ήταν ο βασικός υπεύθυνος και να διεκδικήσει ρόλο αριστερού δημοκράτη που διορθώνει ό,τι δεν κατάφεραν να διορθώσουν οι προηγούμενοι. Δεν το έπραξε, πιθανότατα επειδή δεν καταλάβαινε την ανάγκη του. Έχοντας εμπεδώσει τον κυνισμό του αριστερού, νόμιζε ότι θα περνούσε χωρίς κόπο τις διευθετήσεις του μνημονίου, ιδίως αν παράλληλα εφάρμοζε μερικές αυταρχικές εξουσιαστικές μεθόδους. Το κυνήγι του Τύπου, ο έλεγχος της Δικαιοσύνης και η προσπάθειά του να διαλύσει την ευρωπαϊστική αντιπολίτευση (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) μέσω της επινόησης του λεγόμενου «σκανδάλου Νοβάρτις» νόμιζε ότι θα ήταν περισσότερο αποδοτικές πρακτικές από μια πολιτική μετατόπισή του και την υιοθέτηση μιας σοσιαλδημοκρατικής στάση στα πράγματα. 

Σοσιαλδημοκρατική στάση, βεβαίως, προϋποθέτει και την αποδοχή της δημοκρατικής τάξης. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν διατεθειμένος να αποδεχτεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ή ότι ο Τύπος θα μπορούσε να τον πολεμά επειδή έτσι συμβαίνει σε όλες τις δημοκρατικές χώρες του δυτικού κόσμου. Γαλουχημένος με αριστερά στερεότυπα και φύσει οκνηρός, δεν επιχείρησε να αλλάξει. Κι ύστερα, ήρθε το Μάτι, η προσπάθεια εκ μέρους του συγκάλυψης των κυβερνητικών ευθυνών, οι προπηλακισμοί πληγέντων από τον ίδιο και τον συνεταίρο του στην κυβέρνηση Καμμένο και, τέλος, η αποκάλυψη της κρουαζιέρας του στο κότερο μιας πλουσίας η οποία του είχε κάποια υποχρέωση, την περίοδο που παρίστανε τον τεθλιμμένο, και η πλάστιγγα έγειρε εναντίον του. Είχε απέναντί του, άλλωστε, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έναν πολιτικό που πολιτεύτηκε ως αντι-Τσίπρας, δηλαδή ως ευρωπαίος δημοκράτης – και με αυτόν τον πολιτικό αρχηγό βασικό αντίπαλο, ο ξεθωριασμένος επαναστάτης που απλώς πάσχιζε για την εξουσιούλα μιας δράκας ιδεοληπτικών, δεν είχε κανένα μέλλον. 

Πράγμα που άργησε να το καταλάβει, γι’ αυτό άλλωστε συνέχισε να αγνοεί τα σήματα που οφείλει να λαμβάνει υπόψη του ένας σοβαρός πολιτικός και να ξιφουλκεί εναντίον όσων του εξέθεταν την αδυναμία του. Βολονταριστής από κούνια, όμως, πίστευε ότι θα ξαναεκλεγεί επειδή το ήθελε πολύ. Συνετρίβη και, με τη μετάκληση του Στέφανου Κασσελάκη στη θέση του, κατάφερε να συντρίψει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλετε μια εικόνα της συντριβής αυτής δείτε μόνο τα βίντεο από το συνέδριο του κόμματος. Τραγωδία και κωμωδία, ταυτόχρονα. 

Θα μπορέσει άραγε ο Τσίπρας να κάνει τώρα ό,τι δεν κατάφερε το 2023; Απαντώ: με τίποτα – και δεν νομίζω ότι παίρνω μεγάλο ρίσκο σε αυτή την πρόβλεψή μου. Ακόμα και αν μονοπωλούσε όλα τα ΜΜΕ, και πάλι δεν είχε ελπίδες. Κι αυτό, παρότι δούλεψε με τον εαυτό του, έκανε φροντιστήριο κι έμαθε λίγο καλύτερα τα αγγλικά ή παρότι προσπαθεί να δείξει ότι έχει την υποστήριξη προσωπικοτήτων όπως ο Μπέρνι Σάντερς και ο καθηγητής Μάικλ Σαντέλ και μαθαίνει να παπαγαλίζει σοσιαλδημοκρατικά συνθήματα, όπως ότι διεκδικεί τον δημοκρατικό καπιταλισμό. Την εξουσία διεκδικεί και τίποτα άλλο. Αλλά οι πολίτες που νόμιζαν ότι του την έδωσαν το 2015 για να καλυτερέψουν τη ζωή τους, δεν νομίζω ότι είναι διατεθειμένοι να τον εμπιστευτούν μια δεύτερη φορά. Τον ξέρουν πια καλά – κι αν ξεχνούν κάποια επεισόδια του περάσματός του, εύκολα τα θυμούνται με μια περιήγηση στο διαδίκτυο. Κι όσοι έχουν ακόμα ζωντανή την ανάμνηση εκείνου του παραμυθιού, σήμερα ακολουθούν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, επειδή εκείνη λέει τα εξωτικά αυταρχικά της. 

Μα δεν μπορούν να συγχωρήσουν οι πολίτες έναν μετανοημένο αριστερό με αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά – έστω για να κάνει ένα μικρό κόμμα-προθάλαμο, όπως είχε κάνει η Ντόρα Μπακογιάννη όταν τη διέγραψε ο Σαμαράς από τη ΝΔ ή όπως είχε κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου; 

Δεν μπορούν, επειδή τίποτα δεν δηλοί ότι, αν του δοθεί ευκαιρία, δεν θα ξανακάνει στη χώρα τα ίδια και χειρότερα. Ο αριστερός εγωκεντρισμός δεν επιτρέπει την ουσιαστική αυτοκριτική. Αν όμως ο άλλοτε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μετανιώσει, πώς θα μιλήσει στους σοσιαλδημοκράτες, στους οποίους στοχεύει; Αν δεν φορέσει γραβάτα και δεν ταπεινωθεί απέναντι σε όσους κορόιδεψε, κανείς δεν θα τον συγχωρήσει. Ποιος σοβαρός δίνει άφεση στο πρόσωπο που μας φόρεσε καπέλο τον Βαρουφάκη, τον Καμμένο, τη Ζωή, τον Κασσελάκη; 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News