Η Repubblica έγραψε ότι η παρακάτω ατάκα ελέχθη αργά το βράδυ της Τρίτης από τον Αμπάς Αράγκι, υπουργό Εξωτερικών του Ιράν: «Θα πολεμήσουμε με υπερηφάνεια μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός μας για να προστατεύσουμε τη γη μας, τον λαό μας και την αξιοπρέπειά μας». Ομως, συνέχισαν οι Ιταλοί, την ίδια στιγμή τα ισραηλινά μαχητικά λεηλατούσαν τους ουρανούς της Τεχεράνης, βομβαρδίζοντας βάσεις και υποδομές, σπίτια πολιτών, ακόμη και την εθνική τηλεόραση, ενώ οι πολίτες της ιρανικής πρωτεύουσας έσπευδαν να την εγκαταλείψουν με τα Ι.Χ. τους παίρνοντας τους δρόμους προς τα βόρεια της χώρας, αν και τα καύσιμα τελείωναν.

Το σχόλιο της Repubblica: «Ο Αράγκι είναι ο ίδιος άνθρωπος που προ 10 ημερών πετούσε μεταξύ Ευρώπης και Κόλπου για να διαπραγματευτεί την πυρηνική ενέργεια της πατρίδας του. Τώρα λέει, εκτός των προηγουμένων, ότι ‘‘ένα τηλεφώνημα από την Ουάσινγκτον είναι αρκετό για να σταματήσει τον Νετανιάχου και να ανοίξει τις πόρτες στη διπλωματία”». Βέβαια, άλλα πράγματα έχει κατά νου ο Τραμπ, τα οποία όταν τα πληροφορηθεί ο Αράγκι θα δει ότι οι ελπίδες του είναι φρούδες…

Στις αίθουσες εξουσίας στην Τεχεράνης, συνέχισαν οι Ιταλοί, αυτές είναι ώρες έντονης δραστηριότητας. Οι επικοινωνίες λειτουργούν κατά διαστήματα, αφού οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες έχουν «αυτιά» για να ακούνε ακόμη και μέσα στα καταφύγια. Η εξάλειψη των ηγετικών στελεχών των Φρουρών της Επανάστασης και της Πολεμικής Αεροπορίας και η καταστροφή πολλών εκτοξευτών πυραύλων επιβραδύνουν και περιπλέκουν την ιρανική στρατιωτική αντίδραση.

Οι μουλάδες γνωρίζουν ότι το Ισραήλ δεν θα σταματήσει. Και ο Χαμενεΐ βρίσκεται σε σταυροδρόμι: να αποδεχτεί συμφωνία με τους Αμερικανούς, εγκαταλείποντας το πυρηνικό του πρόγραμμα, κάτι που ισοδυναμεί με συνθηκολόγηση, όπως λένε όλοι οι αναλυτές, ή να πολεμήσει και να αντισταθεί, ποντάροντας στο γεγονός ότι το Ισραήλ δεν έχει στρατηγική εξόδου από τη σύγκρουση (παρά μόνο την εμπλοκή των ΗΠΑ, με βομβαρδιστικά που μπορούν να ρίξουν στα υπόγεια πυρηνικά εργαστήρια τις κατάλληλες διατρητικές βόμβες, αλλά και πυρηνικές φυσικά).

Τη δεκαετία του ’80 οι Ιρανοί αντιστάθηκαν μια ολόκληρη οκταετία στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, με ανθεκτικότητα και πνεύμα θυσίας, πολεμώντας, όπως έλεγαν τότε, «με γυμνά χέρια» εξαιτίας της δυσαναλογίας των δυνάμεων στο πεδίο. Φυσικά, ο επαναστατικός ζήλος αυτής της γενιάς δεν έχει σχέση με το πνεύμα του σύγχρονου Ιράν, χώρας που ήδη κτίζει την κοσμική, εναλλακτική λύση της απέναντι τόσο στη Δυτική νεωτερικότητα όσο και στην Ισλαμική Επανάσταση, και που έχει από καιρό βαρεθεί τους μουλάδες και την καταστολή. Αλλά ο πόλεμος κινητοποιεί τον πατριωτισμό και για πολλούς Ιρανούς η προτεραιότητα είναι η άμυνα και η εθνική ασφάλεια.

Η τηλεοπτική προπαγάνδα προσπαθεί να το αξιοποιήσει αυτό, αλλά και ο πρόεδρος Πεζεσκιάν το εκμεταλλεύεται όταν απευθύνεται στο έθνος, νωρίς το πρωί: «Κάθε διαφορά, αντίρρηση, κάθε πρόβλημα, όλα αυτά πρέπει να παραμεριστούν τώρα. Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή τη γενοκτονική και εγκληματική επιθετικότητα με ενότητα και συνοχή». Μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών, ο Πεζεσκιάν αντιπροσωπεύει το πιο μετριοπαθές πρόσωπο του συστήματος του Ιράν, αυτό που αυτές τις κρίσιμες ώρες διατηρεί επαφές με τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, με τον Κόλπο και με τους Ρώσους, επιδεικνύοντας, πίσω από την πολεμοχαρή ρητορική, προθυμία για διαπραγμάτευση, υπό τον όρο να σταματήσουν αμέσως οι οι ισραηλινές επιδρομές.

Στον αντίποδα, όμως, υπάρχουν οι ιέρακες του καθεστώτος. Οπως είναι ο υπερσυντηρητικός βουλευτής Χαμίντ Ρασάι, που πιέζει το Ιράν να απαντήσει σκληρά, ξεκινώντας με την αποχώρηση από τη Συνθήκη περί μη διάδοσης των πυρηνικών. Αυτό ακριβώς αποκάλεσε η υπερσυντηρητική εφημερίδα Vatan-e Emrooz στις 15 Ιουνίου «μοντέλο της Βόρειας Κορέας». Γιατί; Επειδή το κράτος των Κιμ, «παρά τις σοβαρές κυρώσεις που έχει υποστεί από τη Δύση, δεν έχει δεχθεί ποτέ άμεση επίθεση χάρις στην πυρηνική αποτροπή». Η συγκεκριμένη εφημερίδα, έκφραση της πιο εξτρεμιστικής πτέρυγας, αναφέρεται και στο κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ ή στον περιορισμό της κυκλοφορίας εκεί απ’ όπου διέρχεται το 20% του παγκόσμιου πετρελαίου και σημαντικό μερίδιο του υγροποιημένου φυσικού αερίου.

Η διακοπή θα προκαλούσε εκτόξευση των τιμών της ενέργειας και θα μπορούσε να προκαλέσει άμεση σύγκρουση με τις ΗΠΑ, γυρνώντας τελικά μπούμερανγκ στην ίδια την Ισλαμική Δημοκρατία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Αράγκι λέει ότι είναι απαραίτητο να αγωνιστούμε, αλλά ίσως είναι καλύτερο να διαπραγματευτούμε: επειδή η προτεραιότητα για τον Χαμενεΐ ήταν και παραμένει η επιβίωση του καθεστωτικού συστήματος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News